******
Իմ հոգնած ուղեղը էլ ավելի լավ է զգում քո հոգնած սիրտը...
1 րոպե 20-րդ վարկյանին դադարեց նվագը քո մոր ձայնի.դու մեռար ՝ խոստանալով իմ մեծության փառքը...
Եվ ես՝ Վելզեվուլյան Հմայքովս մեռցնում եմ քեզ՝ դաշնամուրը գցելով գլխիդ....
Մեռիր, Սիրելիս, ապրելուդ պսակը անհոտ է քթիդ,
Ու հայրդ հուսահատության չափ խեղկատակությամբ հավատում է քեզ. Այ քեզ պառանոյա...
Մեռա՞ր սիրելիս, ես քեզ թաղում եմ Արարատյան դաշտերում, որ արևը տաքացնի օձածնունդ մարմինդ...
Եվ մինչ դու փտում ես, ու մերձավորի սրտխառնուկ լացը խոնավացնում է ուռչող մարմինդ,
Ես գալիս եմ քեզ տեսության....
Եվ այսօրվա էկզիստենցալ իդեոլոգիան քո արշավանքն է Լիսալա, որ իմ մահվան գետն է...
Եվ մինչ քո անօգնական մարմինը զնգում է դատարկությունից,
Ես կթնդամ ներս՝ ուտոպիական հարսանիքիդ զգեստը հագիս,
Եվ անօդ մարմինը, որ զատիկի պատյանե դագաղում է,
Կպայթի կարմիր ռուսսիտա համբույրից...
Եվ ինչպիսի՜ էկստազ. Էքսպրեսիոնիստական մարմնակտոր պատերը ապագայի դարձան քեզ գերեզման....
Հիրավի, ոտքերս արդեն ցավում էին....
21.04.11
կներես...
