SmOkE Me HarD...

SmOkE Me HarD...

Monday, February 21, 2011

Այն կողմ անցիր, ես ընկնում եմ ժամանակից դուրս...


"Օт времени  за  час какой-то  не  отделаешься - ведь  тысячелетия  вживался  человек  в  его
монотонную поступь....часы -- убийцы времени..... Я оглянулся на витрину. Часовщик
смотрит  на меня  оттуда.  В витрине часов чуть  не дюжина, и дюжина  разных
времен,  и  каждые твердят свое,  непререкаемо,  с  упорством под стать моим
бесстрелочным."     Фолкнер...

*****
...և իմ սերը` արդեն ժամանակից դուրս ընկած ու մեկտեղ ժամանակի մեջ....
..

*****

Ժամանակից դուրս սիրում եմ քեզ...
Ժամերը հոսում են, ու անակնկալները  ամռան մրսում են շոգից…
Արագահոս վայրկյանները, որ ծանրանալով ժամանակի խաչբառն են լրացնում,
Երբեք չեն  մարի քեզ ինձնից խլել...
Վազող ամիսների ոտքերի արանքով ճարպիկորեն վերջաբանն է սողոսկելով անցնում ամսեամիս,
Ու երկակի դեր է խաղում ժամանակը,երբ բանականության փտած շերտերը հույսեր են երկնում..
Րոպեների սրաթև սահումը հովերի պես ցանվում է ծաղկանման օրերի թերթերին,
Որ ծաղկում էին անցյալում, երբ էլի անմեկնելիորեն հրաշքային էի սիրում...
Ոչինչ  ու ոչ ոք  երբևէ  այդչափ չի գուրգուրվել ու ինքնակատարելության տենդով չի ջերմել,
Ինչպես ինձ ծաղրող` իմ մտքերը...
Մտքեր, որոնց հայր ես դու.  մեր փոքրիկին էլ եմ մտովի երկնել...
Յուրաքանչյուր զգացումի ու  փոփոխության հետ  ամենքն են մեղավոր,
Որ չեն վերադառնում ,ու բնությունը նույն օրը  չի երկնում  երկու անգամ,
Ու ժամանակը չի ներում ուշացածներին...
                                                      *****                                                     

Վայրկյանները սվսվալով երգում են, կանչում են միմյանց՝գնանք,
Իսկ ես՝ ժամանակից դուրս սիրում  քեզ...

                                                                    


Saturday, February 19, 2011

Tonight we play Jazz with Genius...




....և հերթական տխուր գիշերից հետո, ես կասեմ էլի. կյանքը մի տեսակ չափազանց հետաքրքիր է, նույնիսկ թախիծի ու տրամադրության գերտատանումների արանքում....կողքդ քնած հարազատներ...լռություն...ականջակալներում երգում է նա, ու զրույցներ սիրելի ընկերների հետ.....միևնույն է` թախիծը աննման գեղեցիկ է....Բարև, Թախիծ...



Հ.Գ. Բարի Գիշեր հիանալի ջազմենի հետ, որ ուղղակի անկրկնելի է...տաղանդները հավերժ են...
 http://www.youtube.com/watch?v=06_uCl_Bovs     

ահա և իմ գրած նյութը.....հուսով եմ` կհավանեք....

                                                                          *****

Միշել Պետրուչիանիի ջազային ելևեջները , որ ֆրանսիական ռոմանտիկ տրամադրություն են արթնացնում , տանում են մեզ Ֆրանսիա : Պետրուչիանին ծնվել է ՝ իտալա-ֆրանսիական ընտանիքում : Հայրը նվագում էր կիթառ և երաժշտական գործիքների խանութ ուներ : Նա ծնվել է օստեոգենոզ հիվանդությամբ , որը գենետիկական խանգարումների խումբ է ,որն էլ բերում է ոսկորների փշրմանը : Մարդիկ, ովքեր տառապում են այս հիվանդությամբ , որը կոչվում է նաև « Ապակե ոսկորներ » , ունենում են ոչ բավականաչափ քանակությամբ կոլոգեն կամ էլ այն չի համապատասխանում նորմային, քանզի այս պրոտեինը կարևոր տարր է ոսկորի կառուցվածքում և խնդիր է ստեղծում թոքերի հետ կապված : Պետրուչիանին շատ ցածրահասակ էր . կշռում էր 25 կգ , ուներ 3 ֆուտ հասակ և ողնաշարի կորացում :
Միշելը ջազի սիրահար էր : Դաշնամուր նվագելիս նա ստիպված էր օգտագործել հատուկ հարմարանքներ , որպեսզի ոտքերը հասնեին ոտնակին, չնայած ձեռքերը ունեին բնական երկարություն : Երբեմն նրա ցածր հասակը օգնում էր նրան :Միշելի մենեջերը նրան բերում էր հյուրանոց ՝ ճամպրուկի մեջ դրած , որը նրան թույլ էր տալիս փող խնայել :Նրա ձեռքերը շատ ամրակազմ էին ,որը թույլ է տալիս հիանալի կերպով նվագել ու դաշնամուրի մոտ անցկացնել օրական 8 ժամ…4 տարեկանում նա հեռուստացույցով տեսնում է սևամորթ դաշնակահար Դյուկ Էլինգտոնի ելույթը և ասում է. «Ես ուզում եմ նվագել այս գործիքի վրա» : Ամանորին ծնողները նրան նվիրում են մանկական դաշնամուր ,որը նա շուտով ջարդում է ՝պահանջելով իսկական գործիք և սկսում է ուսումնասիրել մեծն դասականների երաժշտությունը :
Մի անգամ մի կին մտում է Պետրուչիանիի հոր խանութ և տեսնում Միշելին երգեհոն նվագելիս և հմայվելով նրա նվագով՝ ցանկանում է այդպիսի գործիք գնել իր որդու համար :
Հայրը վաճառում է գործիքը ,սակայն կինը հաջորդ օրը ետ է վերադարձնում գործիքը` ասելով, որ այն լավ չի աշխատում, քանզի իր որդին չի կարողանում լավ նվագել : Պետրուչանիի հայրը ստիպված է լինում բացատրել ,որ խնդիրը ամենևին գործիքը չէ ,այլ իր որդու յուրօրինակ տաղանդը : Միշելը առաջինը սովորում է նվագել,նոր հետո գրել ու կարդալ :
8 տարի ուսումնասիրելով դասական երաժշտությունը ,նա տարվում է ջազով, որտեղ նրան գրավում էր անսահման իմպրովիզացիաների (հանկարծաստեղծում,հեհեհե!) հնարավորությունները : Միշելը իր կյանքի ընթացքում միշտ նշել է իր հոր անունը , որի մասին խոսում էր անսահման երախտագիտության զգացումով ՝ անվանելով իր ամենախիստ քննադատը :
-Այժմ իմ հերթն է ,հայր, քեզ տանել ձեռքերիս վրա և ներկայացնել հանրությանը ,-ասում է Պետրուչիանին՝հիանալի երգ ձայնագրելով հոր հետ…
Տաղանդավոր երիտասարդին գրավում է ճանապարհորդելու ցանկությունը, որը նորանոր գլուխգործոցներ ստեղծելու հնարավորություն էր տալու , և նա 16 տարեկանում լքում է հարազատ տունը և ճանապարհորդության վերջում հասնում է Կալիֆորնիա ,որտեղ էլ ծանոթանում է հայտնի ջազային սաքսաֆոնիստ Լյոյդի հետ : Լյոյդը հավաքում է նոր կվարտետ ,որտեղ էլ հանդես է գալիս Պետրուչիանին : Երբ մարդիկ ռադիոյով լսում են նրա կատարումները և հետո տեսնում արտաքին տեսքը , նրա նվագի հզորությունը և փոքրիկ մարմնի միջև եղած կոնտրաստը նրանց ապշեցնում է : Պետրուչիանին ի պատասխան ասում է. «Մարդիկ չեն հասկանում մի հասարակ ճշմարտություն. մարդ կոչվելու համար պարտադիր չէ ունենալ 2մ հասակ…Կարևորը այն է, թե ինչ կա գլխումդ ,այլ ոչ թե ինչ մարմին ունես» :
Կիթառահար Ջոն Աբերկրոմբին ասում է. «Պետրուչիանին բնածին երաժիշտ է : Նրան հաջողվեց դառնալ մեծ դեմք երաժշտական աշխարհում հակառակ իր հասակի : Այդ մարդու ներքին էությունը բազմանշանակ ավելին է , քան նրա ֆիզիկական մարմնավորումը » :
Ի պատասխան հնչում են Պետրուչիանիի խոսքերը. «Իմ փիլիսոփայությունը բավականին պարզ է. չափազանց ինտելեկտուալիզացիան երաժշտության մեջ ձանձրալի է, ինչպես նաև նրա կատարյալ հագեցվածությունը անսանձ ուրախությամբ : Երբ ինչ որ բան շատ է , ձանձրալի է դառնում » :
Պետրուչիանին ազգային հերոս էր , և Ֆրանսիայի նախկին նախագահ Ժակ Շիրակը շատերից այն մեկն էր, որ գովերգում էր նրա ընդունակությունը՝ թարմացնելու ջազը համարձակությամբ ու երաժշտական հանճարեղությամբ…Նրա ջազային ելևէջները լիրիկական են, որոնք ապշեցնում են իրենց հարմոնիայով ու ռիթմային կատարելությամբ. իսկական նրբաճաշակ սվինգ ջազ …
Նա շատ հաճախ ժպիտով կրկնում էր. «Շնորհակալություն մի հայտնեք ինձ երաժշտության համար…Այն ինձ հաճույք է պատճառում, իսկ ես նվագում եմ ինքս ինձ համար…Թույլ տվեք ձեզ հայտնել շնորհակալություն , որ ինձ հնարավորություն եք տալիս ձեզ երջանիկ դարձնելու» :
Համարվելով ֆրանսիական ջազի մեծ ռոմանտիկներից մեկը՝ նա ձայնագրեց 7 ձայնասկավառակ , և 1999 թ. , երբ նրա պլաններում էին 5 մենահամերգ Ֆրանսիայում ,նա մահացավ ինֆարկտից , 36 տարեկան հասակում՝ մահանալուց առաջ ասելով՝
«Ջազը փրկելը իմ աշխատանքն է ,ջազը մեռնում է » :

Friday, February 18, 2011

Мои цветы....что похнут вечностью.....


 For My Favorite Asy...she is supaintelectual girl, with wise look in her eyes....very rare feature, of course among our youth.... very pretty girl, one of my favorite readers...that  time to time ask me about my art....thank U very much , My dear)))

                                          *****

Յասամանները սենյակի օդը մանուշակագույն են ներկել,
և վաղվա բույրը գալիք առավոտվա գերելու է, ու քթանցքներիդ յասամանի բույրն է փայլելու՝
Ի հիշատակ մարմնիս բույրի…
Անհոգ արթնացումի հեզ  շարժումների արանքով յասամաններից պոկված քամին է հարվածելու ձեռքերիդ՝
Ի հիշատակ ձեռքերիս խաղի քո գրպանում…
Ցողաթաթախ աչքերիդ սև փայլքերի մեջ, որ մանուշակագույն արևներ ունեն,
Հառնում է կերպարանքս վերջին հանդիպումի.
գիտեինք ՝ հավերժ ենք ժպտալու…
Առավոտվա տոթից տաքացած սավանդ շունչս է  տարուբեր անելու՝ հավատացնելով, թե կամ…
Քո մահճի գերող ճիրանները, որ բմբուլե փափկություն ունեն,
Այժմ փտում են մենակության հոտից, որ մաշկիդ էլ է կպել…
Ամառ բուրող առավոտներին, երբ ուրվական  ժպիտս ձգվում է մարմնիդ հասակով,
Զգում ես, գալարվում ես, արբում ես կարոտիդ վիսկիից՝
Չվախենալով արբեցող անունից…
Թարմ արևածագի համր լռության մեջ ժամացույցի սլաքներն են տնքում,
Ու կիսանինջ քնիդ մթում ,որ ափեր չունի, կրքիս տնքոցներն ես լսում՝
Մանուշակագույն ներկելով մեր աշխարհը…

                                               *****
Արթնանալու ժամն է ,սիրելիս,..
Մի հեռու,բարի առավոտ…

Ես ուզում եմ խոսել քեզ հետ...


Միտքս եկավ ծանոթացնել  ձեզ  իմ բանաստեղծություններից մեկի հետ.... լավ սկիզբ է` ձեզ թողնել ներս` իմ աշխարհի որոշ սենյակներ......ահա իմ արվեստը.....

                                                                       *****

Աստղերը այսօր երևում են պարզկա, ու գինեթուրմ հոգիները  շուրջպար են բռնել քնքշության գրկում...                 
Երկնային պարզություն, որ հոգու սնուցիչն է, իմ հոգու գիշերային նինջը կազդուրիչ, որ փայլելու եմ վաղը,
Այնպես թեթևորեն ու ժպտուն,ասես չես էլ եղել:
Աստղերը, որ ոսկեզօծից լվացվել էին ու 69 օր առաջ հեռացել,
Այժմ մրսում են ՝ փութալով գիշեր ավետել՝ ինձ առնելով կենդանի ափերն իր ժպիտի,
Որ գիշերն է նվիրել՝ անցած օրերից անկախ.
Կայինք...ու չկանք...
Աստղերը դեռ փայլում են, ու գլուխս պտտվում է սևորակ մետաքսից,
Որ աչքերիդ մթնագույն մոգության պես կանչում է համբույրի:
Աստղերը պարում են , ու մտքերը ապաքինումի դառնում են  հոսանքներ տենդահույզ   կարոտի
Եվ այնպես քնքուշ է, այնպես երկրային արտաշնչումը նոր օրվա կաթնագույն ծաղիկների,
Որ երկնքի այգում են զարթնել ՝մաքրված երեկվա  անձրևից,
Որ վաղուց չորացել է արդեն...ու հետքեր չկան…
Տես, ծաղիկները  պարում են ,ու <<դրասանգ>> կյանքն է օղակել օդը...

                                    *****
Մենախոսություն նոր էջերին հին օրագրի,որ կյանք է կոչվում...


Thursday, February 17, 2011

Веселая Душа, которая поет "Скорб"....

 Ամենազդեցիկ ծիծաղի ետևում ամենամեծ թախիծն է լացում....
 Շատ եմ կարդացել Չապլին մեծության կյանքը...և ցանկում դեռ նրա կենսագրականն է ու հիանալի ֆիլմերը, որոնք նշանակետին հասցնելու դեպում ,կկիսվեմ ձեզ հետ....
Այս նամակը ամենաթարմ ու  իր հումանիստական պարզության մեջ ամենահիանալի հույսերից մեկն է, որ երբևէ մարդկությունը կտակել է մեզ....
Այն ժամեր շարունակ պտտվում էր գլխումս և վերընթերցելով, ուղղում եմ ձեզ...երբեմն կարդալով տասնյակ տողեր, ստանում ես ՄԱՐԴ լինելու հասարակ ու ամենակարևոր բանաձևը, երբ քնում  ես հանգիստ սրտով ու զարթնում` մարդկության համար.....

Девочка моя!

Сейчас ночь. Рождественская ночь. Все вооруженные воины моей маленькой крепости уснули. Спят твой брат, твоя сестра. Даже твоя мать уже спит. Я чуть не разбудил уснувших птенцов, добираясь до этой полуосвещенной комнаты.
Как далеко ты от меня! Но пусть я ослепну, если твой образ не стоит всегда перед моими глазами. Твой портрет – здесь на столе, и здесь, возле моего сердца. А где ты? Там, в сказочном Париже, танцуешь на величественной театральной сцене на Елисейских полях.


Я хорошо знаю это, и все же мне кажется, что в ночной тишине я слышу твои шаги, вижу твои глаза, которые блестят, словно звезды на зимнем небе. Я слышу, что ты исполняешь в этом праздничном и светлом спектакле роль персидской красавицы, плененной татарским ханом. Будь красавицей и танцуй! Будь звездой и сияй! Но если восторги и благодарность публики тебя опьянят, если аромат преподнесенных цветов закружит тебе голову, то сядь в уголочек и прочитай мое письмо, прислушайся к голосу своего сердца.

Я твой отец, Джеральдина!

Я Чарли, Чарли Чаплин!

Знаешь ли ты, сколько ночей я просиживал у твоей кроватки, когда ты была совсем малышкой, рассказывая тебе сказки о спящей красавице, о недремлющем драконе? А когда сон смежал мои старческие глаза, я насмехался над ним и говорил: «Уходи! Мой сон – это мечты моей дочки!» Я видел твои мечты, Джеральдина, видел твое будущее, твой сегодняшний день. Я видел девушку, танцующую на сцене, фею, скользящую по небу. Слышал, как публике говорили: «Видите эту девушку? Она дочь старого шута. Помните, его звали Чарли?»

Да, я Чарли! Я старый шут! 
Сегодня твой черед. Танцуй! Я танцевал в широких рваных штанах, а ты танцуешь в шелковом наряде принцессы. Эти танцы и гром аплодисментов порой будут возносить тебя на небеса. Лети! Лети туда! Но спускайся и на землю! Ты должна видеть жизнь людей, жизнь тех уличных танцовщиков, которые пляшут, дрожа от холода и голода.

Я был таким, как они, Джеральдина. В те ночи, в те волшебные ночи, когда ты засыпала, убаюканная моими сказками, я бодрствовал. Я смотрел на твое личико, слушал удары твоего сердечка и спрашивал себя: «Чарли, неужели этот котенок когда-нибудь узнает тебя?» Ты не знаешь меня, Джеральдина…

Множество сказок рассказывал я тебе в те далекие ночи, но свою сказку – никогда. А она тоже интересна. Это сказка про голодного шута, который пел и танцевал в бедных кварталах Лондона, а потом… собирал милостыню… Вот она, моя сказка! Я познал, что такое голод, что такое не иметь крыши над головой.

Больше того, я испытал унизительную боль скитальца-шута, в груди которого бушевал целый океан гордости, и эту гордость больно ранили бросаемые монеты. И все же я жив, так что оставим это.
Лучше поговорим о тебе.
После твоего имени – Джеральдина – следует моя фамилия – Чаплин. С этой фамилией более сорока лет я смешил людей на земле. Но плакал я больше, нежели они смеялись. Джеральдина, в мире, в котором ты живешь, существуют не одни только танцы и музыка!

В полночь, когда ты выходишь из огромного зала, ты можешь забыть богатых поклонников, но не забывай спросить у шофера такси, который повезет тебя домой, о его жене. И если она беременна, если у них нет денег на пеленки для будущего ребенка, положи деньги ему в карман. Я распорядился, чтобы в банке оплачивали эти твои расходы. Но всем другим плати строго по счету. Время от времени езди в метро или на автобусе, ходи пешком и осматривай город. Приглядывайся к людям! Смотри на вдов и сирот! И хотя бы один раз в день говори себе: «Я такая же, как они».

Да, ты одна из них, девочка! Более того. Искусство, прежде чем дать человеку крылья, чтобы он мог взлететь ввысь, обычно ломает ему ноги. И если наступит день, когда ты почувствуешь себя выше публики, сразу же бросай сцену. На первом же такси поезжай в окрестности Парижа.


Я знаю их очень хорошо! Там ты увидишь много танцовщиц вроде тебя, даже красивее, грациознее, с большей гордостью. Ослепительного света прожекторов твоего театра там не будет и в помине. Прожектор для них – Луна. Вглядись хорошенько, вглядись! Не танцуют ли они лучше тебя? Признайся, моя девочка! Всегда найдется такой, кто танцует лучше тебя, кто играет лучше тебя! И помни: в семье Чарли не было такого грубияна, который обругал бы извозчика или надсмеялся над нищим, сидящим на берегу Сены…

Я умру, но ты будешь жить… Я хочу, чтобы ты никогда не знала бедности. С этим письмом посылаю тебе чековую книжку, чтобы ты могла тратить сколько пожелаешь. Но когда истратишь два франка, не забудь напомнить себе, что третья монета – не твоя.

Она должна принадлежать незнакомому человеку, который в ней нуждается. А такого ты легко сможешь найти. Стоит только захотеть увидеть этих незнакомых бедняков, и ты встретишь их повсюду. Я говорю с тобой о деньгах, ибо познал их дьявольскую силу.

Я немало провел времени в цирке. И всегда очень волновался за канатоходцев. Но должен сказать тебе, что люди чаще падают на твердой земле, чем канатоходцы с ненадежного каната. Может быть, в один из званых вечеров тебя ослепит блеск какого-нибудь бриллианта.

В этот же момент он станет для тебя опасным канатом, и падение для тебя неминуемо. Может быть, в один прекрасный день тебя пленит прекрасное лицо какого-нибудь принца. В этот же день ты станешь неопытным канатоходцем, а неопытные падают всегда. Не продавай своего сердца за золото и драгоценности. Знай, что самый огромный бриллиант – это солнце. К счастью, оно сверкает для всех.

А когда придет время, и ты полюбишь, то люби этого человека всем сердцем. Я сказал твоей матери, чтобы она написала тебе об этом. Она понимает в любви больше меня, и ей лучше самой поговорить с тобой об этом.

Работа у тебя трудная, я это знаю. Твое тело прикрыто лишь куском шелка. Ради искусства можно появиться на сцене и обнаженным, но вернуться оттуда надо не только одетым, но и более чистым.


Я стар, и может быть, мои слова звучат смешно. Но, по-моему, твое обнаженное тело должно принадлежать тому, кто полюбит твою обнаженную душу. Не страшно, если твое мнение по этому вопросу десятилетней давности, то есть принадлежит уходящему времени. Не бойся, эти десять лет не состарят тебя. Но как бы то ни было, я хочу, чтобы ты была последним человеком из тех, кто станет подданным острова голых.

Я знаю, что отцы и дети ведут между собой вечный поединок. Воюй со мной, с моими мыслями, моя девочка! Я не люблю покорных детей. И пока из моих глаз не потекли слезы на это письмо, я хочу верить, что сегодняшняя рождественская ночь – ночь чудес. Мне хочется, чтобы произошло чудо, и ты действительно все поняла, что я хотел тебе сказать.

Чарли уже постарел, Джеральдина. Рано или поздно вместо белого платья для сцены тебе придется надеть траур, чтобы прийти к моей могиле. Сейчас я не хочу расстраивать тебя. Только время от времени всматривайся в зеркало – там ты увидишь мои черты. В твоих жилах течет моя кровь. Даже тогда, когда кровь в моих жилах остынет, я хочу, чтобы ты не забыла своего отца Чарли. Я не был ангелом, но всегда стремился быть человеком. Постарайся и ты.


Целую тебя, Джеральдина.
Твой Чарли.

Декабрь 1965 г.


MY SOUL`s MONOLOGUE....


Ինչպես ասում է Մոպասանը` մարդիկ բոլորը մենակ են, որովհետև ոչմեկ ոչմեկի չի հասկանում....իսկ ես այսօր կասեմ...believe....չնայած ես այսօր հավատացրեցի ինքս ինքս ինձ, որ ամեն ինչ զուր է...ու բարկացած փակեցի notebook-ս...բայց կրկին այստեղ եմ....այսօր գարուն ապրող քաղաքում էի զբոսնում, երբ հասկացա, որ այն հիանալի է ծաղկող, սիրող, միայնակ ու ժպտերես մարդկանցով....և այն իմն է, իմ քաղաքը, որտեղ ես սիրում եմ գիրք կարդալ, թեկուզ և այսօրվա Ֆոլկները, որի հերոսներից մեկը անընդհատ լացում է, մարդկանցից զգում ծառի հոտ....ու ընկնում ժամանակից դուրս.... ու հիանալի է ակնոցների տակից նայել մարդկանց....պատահական հանդիպել հիանալի ընկերներից մեկին, որ գրկաբաց ու լայն պարզած ձեռքերով սպասում է քեզ` անցնես փողոցը ու համբուրի քեզ....և օրը ավարտել ստանալով ամենահիանալի նվերը` կինդեր շոկոլադ, որ իսկապես ուրախացրեց, մանկության նման, որ ես այդքան էլ լավ չեմ հիշում...

Without love I believe in Love....It`s all we got......)

Բարի գիշեր....

Monday, February 14, 2011

One more night....



Rain is gonna speak instead of me......Bari gisher.....

Smokin` Cheeba Cheeba!!!

Երևանյան ռոմանտիկ Վալենտինը շատ տպավորիչ էր, բայց շատ հասարակ ու ...անհետաքրքիր, երբ հոգնում ես տեսնել կարմիր փուչիկներ, վարդ ու Թեդդի արջուկ.....ահա թե որտեղ է երևում  երևանյան հասարակության երևակայության  պակասը.....lack of imagination, unfortunately.....
Չեմ պատրաստվում պատմել երկար-բարակ Վալենտինի մասին, այլ կասեմ թե ինչ կապ ունի CHEEBA-ն Վալենտինի հետ. երևի ոչ մի կապ....ուղղակի գտա այս չափազանց  հիանալի ջազ գործը, որի 7 րոպեանոց կատարումը անթերի լավն է ու պատմում է ընդհամենը  Marijuana-ի մասին....այսինքն իմ!!!հեհե))))))իսկ քաղաքը արբած էր սիրուց...ահա եվ կապը.....Եվ ես, որոշելով ուրախացնել իմ Զատիկին, պատրաստում եմ նրա համար 3 ժամ տևած նվերը.....+ նվերը հանձնելու հաճույքը, գարնանային նախաճաշը,նորաթուխ օրագրիս տողերը նախաճաշելիս, մուսայի մերթ արթնացումը,որ պատմություն դարձավ, իմ կողմից նոր հայտնաբերած թեյարանը, որը  ավելացավ իմ սիրելի, իսկական հին Երևանի շունչը ու մարդկանց հյուրնկալող վայրերի ցանկին.......համեղ Чаепитие, հիանալի զրույցներ, երբ զարմանում ես Վալենտինից-Վալենտին փոխվելու կարողության ուժից և վերջում` հիանալի տեսք........և օրը չափազանց հաջողված է!!!!!

Եվ այստեղ ուզում եմ անհագորեն գրել իմ Freak ընկերներից մեկի ստատուսը, որ ամենալավն էր հնչում որպես շնորհավորանք.....Ман, ты супер, детка!!!!

"Happy Valentines to all i love, to all i think i love, to all that think i love, all that love me, think they love me, or think i love them back:) "
Адиос!!!  :)


green diary!

 Коллаж!!!





 Затьик с клубникой!!!!!Настоящая клубника!!!


 Իմ նվերը...նկարել է իմ հերոսին ....ահահահահ!!!!

Saturday, February 12, 2011

Havana LOVE...

http://www.youtube.com/watch?v=enMl4IYlRRo

  Ոչ  մի կերպ չբացվեց վիդեոն....իսկ ես միևնույն է ուզում եմ, որ դուք լսեք այն......ու պարեք, ինչպես ես.....
և ես ամեն օր լսում եմ այն, էլ ավելի հիանում այս երգով  ցրտող երեկոներին, անջատում լույսը ու սկսվում է հիանալի գիշերը...մտքերով...այն, ինչ ունենք, այն, ինչ չկա ու գուցե և լինի այն օրերին, երբ չափազանց գեղեցիկ ենք, փայլուն ու էքսցենտրիկ....ամենագեղեցիկ ու ամենաթախիծ օրեր...այնպես գեղեցիկ եք հնչում այս երաժշտության մեջ....ու ես այնպես եմ ուզում երազել, մտածել, ապրել Թախիծը ու .... ավելի լավ է  դուրս  գամ երևանյան գիշերային քաղաքը` պարելու....կոկտեյլային պար, որ գուցե և չի հնչելու ասես "միևնույն է, մի բան այն չէ"......
Առայժմ........

ОНА - САМОЕ ТАНГО...

Ամեն ինչ սկսվեց տանգոյից..ամեն ինչ կարող էր սկսվել տանգոյից, երբ զրույցները ավելորդ են, հայացքներն են հրավիրում պարի ու մարմինը խոսում ձեր փոխարեն այն մյուսի ձեռքերում...
<<Ես չեմ պարում, բայց մեծ հաճույքով կպահեմ ձեզ, որ պարեք...>>...
...և նա ծնվեց մարմնական աշխարհում, կրքերի մեջ, Բուենոս Այրեսի հասարակաց տներում, ակորդեոնի, ջարդված դաշնամուրի, ջութակի ու գիթարի ելևէջներում, որ մետամորֆոզվեցին Տանգոյի, երբ հաճախորդները, ձանձրանալով սպասել իրենց հերթին, պարեցին առաջին տանգոն...
Այն պարեցին Արգենտինայում, երբ ոգեշնչվել էին աֆրիկյան ցեղերից...տանգոն` աֆրիկյան թմբուկն է ....և ևս մեկ անգամ շնորհակալություն հայտնենք սևամորթներին մեր մարմնին էսթետիկական հաճույքներ նվիրելու համար....
Տանգոն  վերջանում է այնտեղ, որտեղ սկսում է անտարբերությունը...Տանգո` այստեղ և հիմա....և ամեն մի տանգոն բաժանում է...և մարմինը երբեք չի խաբում....



Դեկտեմբերի 11-ին տանգոյի միջազգային օրն է, տանգոյի արքա Կառլոս Գարդելի ծննդյան օրը...նա երգեց " mi noche triste" 1917 թվականին, և այդ օրվանից տանգոն դարձավ տխուր երգ...տխուր միտք, որ պարել գիտի...ЮНЕСКО-ն Կառլոս Գարդելի ձայնը գրանցեց որպես մշակույթային արժեք Մոցարտի ու Բախի հետ միասին...և արգենտինացիները սիրում են կրկնել. <<Եթե դուք հավանում եք Բախի երաժշտությունը, իսկ Գարդելինը` ոչ, ապա ձեզ դուր չի գալիս նաև Բախը>>....



http://www.youtube.com/watch?v=7daqW21Fb9U      ինչ հին է ու աննման լավը.....
http://www.youtube.com/watch?v=ErvxciUHqW0        ֆիննական տանգո...
http://www.youtube.com/watch?v=QE4XsREz0Qw     Աստոր Պյացոլա...որ տանգոյի մեջ 1950ականներին մտցրեց ջազի ու դասական երաժշտության շունչը ու իր ձևով ապրեցրեց այն....

Մինչ այդ տանգոն ինքնահավան գովք էր հերոսի մասին, որ իր հմայքով գերում է կանանց ու խաբում...և այժմ տանգո երգում է լքված տղամարդը, որ սիրում է կնոջը...տանջվում սիրո պակասից և թախիծը նրա երաժշտությունն է, իսկ տանգոն` Նոստալգիա...և երազներ, որ տանում են հեռավոր երկրները հարստության, սիրո....սիրո ու խաղաղության դրախտ...
Բանդոնեոնը սկսում է հնչել...տանգոն ապրում է...սև ներկված աչքեր, կարմիր-սև գամմաներ, իրանի լայն բացվածք, ցանցե զուգագուլպաներ և հայացք, որ խանդում է, սիրում է, ատում է, կռվում ու հանդարտվում ՆՐԱ ձեռքերում...




Տանգո պարեցին Հռոմի պապի մոտ, 1924 թվականին, Վենետիկի գրադարանում..պարուհու հագին համեստ զգեստ էր` մինչ կրունկները իջնող..բանդոնեոնը հնչեցնում էր AVE MARIA տանգոն.....և պապը հավանեց այն...այդ օրից սկսած ավարտվեցին տանգոյի հետ կապված բոլոր սահմանափակումները, երբ տանգոյի սիրահարը մերժվում էր եկեղեցու կողմից....
Եվ  մեզ տալով անվերջ հնարավորություններ տանգոյի տեսքով` շտապենք զանգել մեր սիրելիներին, հագնել հարմար կոշիկներ, գնալ Միլոնգա, միացնել ամենահին տանգոն ու հիշենք, որ ամենակարևորը  գեղեցիկ ոտքերն են, հպումները, ոչ թե քայլերը, ինդինվիդուալությունը և ոչ մի խոսք, այլ գրկախառնում ու շուրթերի թեթև շարժում , որ գուցե և համբույր դառնա...
 Տղամարդը իշխում է, կինը` ենթարկվում, և նրանք պարում են կիրք.էլ ինչը կարող է լինել ավելի հիանալի ու ........No words....only Tango...Tango never lies....



Monday, February 7, 2011

HASTA LA VISTA!!!


Ժամանակն է հավաքել ճամպրուկը իմ փոքրիկ ուղևորության....և երազելով Կուբան, գնում եմ Ծաղկաձոր!!!!հեհե...մի քանի օրից կգամ...նոր մտքերով, նկարներով....ու թեմատիկան շատ սահուն կերպով փոխող բլոգը էլ ավելի ուրախ է հնչելու...
Հ.Գ. Հայկո, սիրելիս, համաձայնության եկանք...Հետքերը փոխվում են....Hasta la Vista amigos....

La Fresita en Cuba...!!!

Ամեն ինչ սկսվեց թիթեռներից, երբ Գեղեցկության սրահի հատակը թափանցիկ ապակուց էր, իսկ մեջը՝ անսահման թիթեռներ...մի ժամանակ ապրած, իսկ այժմ չորացած գեղեցկություն....
Թիթեռները գլխում, թիթեռներ որովայնում ու ...դու ինձ թիթիեռներ ես նվիրում.....
Թիթեռները մետամորֆոզվեցին գլխումս, դարձան կուբայական պատկերներ կուբայական գեղեցկուհիների, որ հիասքանչ են ու երբեք չեն հետևում  նորաձևությանը, եվ նրանց մոտ չես գտնի USA VOGUE բոլորիս հայտնի պատճառներով...ու դժվար էլ հետևեն.....նրանք ունեն իրենց նորաձևությունը՝ գեղեցիկ, մերկ ոտքեր, բարակ իրաններ, մինիմալ հագուստ սնդուկներից հանած, սիգար, պարեր, որ գեղեցկացնում են կուբայական կոնքերը, աֆրիկյան շատ սիրելի խմիչք՝ ogogoro, որ թարգմանվում է  kai-kai, push-me-push-you...հիանալի աղանդեր, որ ուղղակի գերում է իր գույներով ու ելակներով՝ Cuban Strawberries with Meringue Ice-Cream...և ...Cuba Libre, por favor....
300ml full cream milk
1 vanilla pod (I used some vanilla powder
4 large egg yolks
100g vanilla  sugar
300ml double cream
Crushed meringues, to taste










Թիթեռները իմ աչքին միշտ ասոցացվել են իմ պաշտելի ու մեծագույն սեր՝ Կուբայի հետ...և ես գտա կուբայական թիթեռին՝ Calisto....
42 ենթատեսակներ, որոնցից 1ը ապրում է Ջամայկայում, 1ը՝ Պուերտո Ռիկոյում և 2ը՝ Կուբայում...


Նրանք ամենուրեք են..իմ սիրելի գրականության, արվեստի , ֆիլմերի ու Tattoo գրքերում՝ ամեն տեղ որպես ազատության, սիրո ու հույսի նշան...և ունեն  իմ անվան մի մասը իսպաներենում՝ MARIposa.........
Թիթեռը FresiTa-յի պատկերացման մեջ ամենագեղեցիկ  կինն է, որ ունի ամենաթեթև բնավորությունը, սիրում է ձեզ անչափ մեծ կրքով, հանկարծակի  հոգնում է իր ծաղիկներից  ու բոլորից շատ սիրում է երկինքը.....
Նրանք հին են, շատ  հին, 190 միլիոն տարեկան...սիրում են արևածագ ու մայրամուտ՝ կնոջ նման, նազում են օդում ու երկար ժամանակ թևիկները արագ թափահարելով՝ մնում են  երկնքում...






հետաքրքիր են չէ՞...թիթեռե-նամականիշներ..


Սիրում եմ թիթեռներ, որովհետև սիրում եմ Կուբան, սիրում եմ Կուբան, որովհետև այն կարծես թե դուրս է մնացել ժամանակից ու ապրում է պարերի, սիգարների ծխի ու գիթարի ելևէջների մեջ, որ երգում են CHAN-CHAN....իսկ մենք միշտ երազել ենք ապրել ժամանակից դուրս...

http://www.youtube.com/watch?v=6JEdf7XsV5g


Հ.Գ. Ամեն ինչ սկսվեց այստեղից....


Sunday, February 6, 2011

SHOESамания!!!!

Երբևէ մտածե՞լ եք կոշիկի ծագման մասին....Պատմությունը կոշիկի Էվոլուցիայի բավականին հետաքրքիր է, որ սկսում է 4000 տարի մ.թ.ա՝ Եգիպտոսում....


2000 տարի մ.թ.ա հռոմեացի դերասանները հագնում էին փայտից պլատֆորմով սանդալներ...1000 տարի մ.թ.ա Սաքոնների հարսանիքների ժամանակ աղջկա հայրը փեսային տալիս էր հարսի կոշիկներից մեկը, որը նշանակում էր հոր իշխանության անցումը ամուսնուն....իսկ հարսանիքի վերջում ով բռներ հարսի նետած կոշիկը, կամուսնանար:
1215-1382 թվականներին Փարիզում սկսեցին հագնել երկար քթերով կոշիկներ...


1500 թվականը արդեն հայտնի էր տղամարդկանց համար նախատեսված բարձրակրունկ կոշիկների համար, որ շատ հարմար էին ձիարշավության համարիսկ 1533 թվականը անչափ հետաքրքիր էր այն փաստով, որ կանայք հագան բարձրակրունկ կոշիկներ՝ բարձրահասակ երևալու համար...
Իտալուհի հարսնացու Կատերին դը Մեդիուն 14 տարեկանում ամուսնացավ դուքսի հետ, և հագել էր կրունկներ՝ բարձրահասակ երևալու համարԻսկ Մերի Թյուդորը Անգլիայում հագնում էր այնքան բարձր կրունկ, որքան հնարավոր էրև մինչ 19-րդ դարը բարձրակրունկ կոշիկները մոդայիկ էին և կանանց, և տղամարդկանց շրջանում...1500-ականներին չափազանց մոդայիկ էին փայտե տակացուներով պլատֆորմային կոշիկները, և երբ Վենեցիայի կանայք պետք է իջնեին նավերից, հարկավոր էր 2 հոգի վերջիններիս օգնելու համար.....





1660 թվականին Ֆրանսիայի արքունիքի կոշկակարը Լյուդովիկոս 16-րդի համար  կարում էր կոշիկներ, որոնց կրունկները  շատ մանր քանդակված էին պատերազմի տեսարաններովիսկ 1745 թվականին մադամ Պոմպադորը՝ Լյուդովիկոս 15-րդի ֆավորիտը, ստեղծեց Stilleto բարձրակրունկ կոշիկները, որոնց համար ոտքերը փաթաթում էին լենտանորով, որպեսզի դրանք փոքր ու նուրբ երևային...երևի Պոմպադորը ցանկանում էր թաքցնել իր ոտքերի տգեղ լինելը....


Մարիա Անտուանետան գլխատվեց բարձրակրունկ կոշիկները հագինիսկ ֆրանսիական հեղափոխության ժամանակ կրունկները գնալով կարճացան, որին էլ հետևեց 1800 ականներին մոդայիկ դարձած տափակ սանդալները հունական ոճով...
1865 թվականը շատ ուրախալի մի փաստ ներկայացրեց. SNEAKERS-եր առաջացան....մեր շատ սիրելի սպորտային կոշիկները....իսկ իսկական stilleto կոշիկները Իտալիայում կատարելագործվեցին, 1970 ականներին, որ մենք մինչև օրս  հագնում ենք....


Բարձրակրունկ կոշիկները միշտ էլ եղել են ուշադրության կենտրոնում...1970ական թվականներին ֆեմինիստական շարժման ժամանակ  կանայք դեմ դուրս եկան դրանց՝ հայտարարելով, որ  բարձրակրունկ կոշիկները կանանց դարձնում են անպաշպան ու խոցելի և ավելի են ընդգծում տղամարդկանց ենթակայությունը կանանց նկատմամբ...հմմմ, մնում է մտածել ու լռել...իսկ ես չեմ համաձայնի....
...և վերջում չմոռանանք, որ կոշիկները շատ կարևոր ատրիբուտ են ու վերջնական տեսք են տալիս մեր կերպարին...