Ես բացում եմ պատուհանը: Այսօր գարնանային չհաջողված գարուն է. Եզրակացություն՝ էկզիստենցիան նույնչափ չհաջողվեց բնության մեջ…
Ես՝ մաքուր ու անմեղ իմ խղճի առաջ, այդքա՜ն խաբում եմ, վաճառված,ծերացած, երիտասարդացած դեմքով սառում եմ պատուհանի մոտ: Ես այլևս չկամ….Մարտի 15,2012 թվական. այսօր իմ թաղումն է….
Հուսահատությունը համ չունի…
Իմ հոգու ճահիճը…
Ես՝ կանաչ փտած խոտ, որ միայն Նրան է ասում՝ <<Լավ կլինի>>, կամ ես Դիլետանդ եմ , կամ մեծահասակ էշ…Իմ բառաչը Անգործությունն է, համրությունս՝ բողոք, քայլքերս դեպ անհայտության Լեռ, որտեղ գուցե շուտով կգա Մովսեսը ու արծափայլ բառերով կթանկացնի մարմինս, ու ես կփրկվեմ, կհավաքեմ կոշիկներս, բոլոր զգեստներս, պահարանս կդնեմ ուսիս ու կգնամ՝ անտառում ճգնելու Ալբեր Կամյուի ողջ էկզիստենցիալիստական քմահաճույքների շուրջ: Աշխարհիկ կյանքի նյութական շողքը, ամեն դեպքում, անպակաս կլինի. մաշված կոշիկներս կհիշեցնեն, որ ԵՂԵԼ Եմ…
Մինչդեռ այսօր, չմոռանանք՝ իմ թաղումն է:
Ես կարծես թե վստահ եմ. ես միայն մտածել գիտեմ:
Անհավատ դարձա…ու մի տեղ կոտրվեցի…և ինչը դադարեցրեց իմ մարմնի գործունեությունը ստեղծելու ԻՄԸ…Եվ այնքա՜ն ուժգին է թվում անելանելիության փականքը, որ ես ասում եմ. ես այսպիսին եմ մնալու հավերժ՝ գլորելով Սիզիփոսի քար, Իմ միտքը, որ չի դառնա գործ…
Իմ մարմինը արդեն բուրում է Հավանայի նեղլիկ փողոցներում: Ես մեռա ստամոքսի խոցից, մինչդեռ խոցը իմ ուղեղում էր: Բայց դե ծնողներս ու սիրելիս չիմացան դրա մասին. հասկանալն էր անհնարին, իսկ ես հաճախ հոգնում էի կրկնելուց, որ ես ԴՈՒՔ չեմ: Իմ նյարդաթելիկները 1 մմով տարբերում են ձեր նյարդաթելիկներից…
Հավավան այսօր կորցրեց մեկին…Եվ ինչ հիանալի է, երբ ստվերը կանգնած պատուհանի մոտ շնչում է հնամենի վարագույրի փոշին, որ բերում է փողոցը, ու ծխախոտի երանգների միջից նրբորեն տարանջատում է ՈՉՆՉԻ երանգը ու դեմոնական ժպտում…
Ա՜խ, Իմ ապատիա…..ինչ հրաշք ես դու քո ամբողջության մեջ…Իմ ապատիական դագաղը քշվում է մոյաների կողմից, որոնց ծերացած ձեռքերը թափահարում են մարմինս ու ստեղծում բլյուզային պարի իմիտացիա: Ես ցնծում եմ: Դիակը ցնծում է…Եվ ինչպես է, որ ստվերը խոսում է մահվան մասին,ասես ոչինչ է մնալ առանց վերմակի ու անվերջ քնել արբեցող դարձող միայնակ սիրեկանի կողքին…Աներևույթ գոյություն…
Սգերթը տեմպի մեջ է…Հավանայի քրտնած բնակիչները չգիտեն օտար մարմնի թաղման պերճանքը..նրանք չեն մեռնում…քանզի ապրում են…
Իսկ ես….ես ասես ապրել եմ արդեն...որ չեմ ապրել…
Եվ հանկարծ ես ափսոսում եմ իմ գեղեցկությունը , որ պիտի դեռ 25 տարուց իր երկար ոտքերով զարդարեր Իտալիայի նեղլիկ մայթերը ու հրճվեր.ՊԱՀԸ անցողիկ է…
Պատուհանի գոգին արագորեն հանգչում է ծխախոտը , ու ստվերը, հավաքելով ճամպրուկը ու դնելով ա-լյա հիպպիական գլխարկը, վազում է դուրս:
Թաղման կարգը խախտվում է: Հյուրերի թիվը պիտի տասը լիներ, իսկ Ստվերը գումարեց ամբողջ մարդկության մեռած քանակը: Փողոցը լցվեց, և Մարմինը ուզեց մեռնել այլ ձև. Ի՜նչ օգուտ թաղվել բոլորի պես ու բոլորի հետ, երբ արդեն յուրովի է լուծվել Գոյության տաղտուկը…
Մարմինը Չէր արյունահոսում: Վհուկները խմել էին արյունը նախորդ գիշեր. սմքած մարմինը ավելի սարսափելի է մեռնում…
Ճամպուկներից մեկը ազատ էր և, Աստվա՜ծ իմ, ի՜նչ դժվար էր անմարմին ստվերի համար հատ-հատ ջարդել անսահման ոտքերը, ու նիհիլիզմից ուռչած տձը գլուխը, չորացած կրծքերը խցկել կաշվե հնամաշ ճամպուկի մեջ, որ գնել էր մի ճամփորդից 1959 թվականին, երբ սիրահարված Ջեք Կերուակի <<Ճանապարհի վրա>> վեպին, գնել էր այն գիրքը պահելու համար…
Եվ դեռ չէր անցել 10 րոպեն, երբ Ստվերը թվացածին կարմիր շրթներկը շուրթերին, Սիրելիի նվիրած կարմիր ստիլլետոներով, երկար ագռավաներկ վարսերը տված ընկերոջ՝ քամու շոյանքին, վազում էր կառափնարանն ի վար՝ դեպ Օվկիանոսը:
Ստվերը Մարմինը մասնատեց, աղաց ոսկորները շաա՜տ մանրակրիտ և պահեց միայն հետույքը, որ պիտի տակապեր: Աղացած ոսկորները հիշեցնում էին մամոնտների մաշված ոսկորները. նրանք էլ էին ժամանակին մեծ եղել…
Եվ մինչ հետույքը խորովվում էր, ամբողջ մարմինը դարձել էր մի բուռ, և ինչպիսի՜ թեթևություն. ստվերը արդեն միայնակ չէր. մարմինը 23 գրամ էր…
Եվ այնպիսի ցնծությամբ, ինչպիսին երիտասարդ օպերային երգիչն է ապրում բենեֆիսից հետո, երբ հանդիսատեսները, դարձած վարդի կոկոններ, բացվում են ձայնի մոգության տակ ու պարտված թափվում երգիչի ոտքերի առաջ, Ստվերը փակեց աչքերը ու երեք վարկյանում վերանայեց փոշու երբեմնի մարմնակերտ գոյությունը ու այն, ինչ այժմ է…
Այժմ հաղթանակն է, անտեսանելի գոյությունը, և հանելով կոշիկները, վառելով ծխախոտը, նստեց ծովափնյա սրճարանում: Սուրճը արդեն սեղանին էր: Փոշին, որ ակնոցների տակից կանաչ էր թվում, լցրեց սուրճի մեջ , խմեց՝զգալով Վերջի ավարտը անվերջության մեջ: Մարմինը էլ չկար:
Հաղթահարվեց Ժամանակի ձանձրույթը…
15.03.2012
