Եվ այս եղանակին նա ուզում է նրբություն.....
Մարդիկ կարող էին լինել այնքան նուրբ.......միայն թե "Կարող էին", բայց չեղան.......
******
Նրբազգաց….նրբախաղ…նրբալար…նրբագույն….նրբանվագ…
….նրբասեր ու նրբալար…նրբակիրք..նրբա….
Քաղաքը սիրել չգիտի,
Բայց բոլորը տնքում են, ու տնքում են ու տնքալուց է, որ դեռ տնքում են…
Իմ երաժշտությունը խոսակցությունն է նրբաբալ շուրթերի…
Բանլիները նուրբ զնգում են.երկուսն են…
Նրբությունը լվանում է փողոցները, համբուրում կոշիկներս…
Ու սերը խաղում նրբություն….
Աշխարհը գռեհիկ է, մինչդեռ պաթետիկ է գոյության քծնանքը…
…..որ նրբապար է նազում նրբության….
Եվ կարճ է ամենը.
Հույս-ճագարի օրգանները նրբորեն են թակում
Ու նրբորեն լացում գարնան մարմինները. Լավատեսությունը վախկոտների գազարն է…
Ուր է հավերժության նրբությունը,
Որ Հին Հունաստանից քայլելով եկավ դեպի արդի երկինք…
Մինչդեռ ձեռքերը կարճ են….կարճագույն նրբություն,
Որ մետամորֆոզվում է քո վզից իմ վիզ…
Նրբիրանը մոռացա…իսկ թիթեռատուն որովայնը նրբազգաց կերպով ոռնում է ծխի մեջ…
Ուտել է ուզում , սիրել է ուզում ու ուզում է համակ աշխարհի “ֆրանսիան”…
Եվ քաղաքավարությունը կոտրում է ծխախոտը ,
Որ քաշել էր ծուխը ՔՈ կնքած իրականության…
Եվ թող բացվեն մարմինները նրբանվագի երկրորդ մասի վերջին կրկներգում
Ու միջանցիկ քամին տանի-բերի կրծքերի գրգռված ալիքը...
Մինչ սպիտակ դիմակը կդառանա կոշիկ. ավելի աննկատ է ու հարմար կրելի…
Մինչդեռ անհեթեթության դիմակավոր գոյությունը պատի ետևում չփրկեց, չգնեց նրբությունը.
Մեռել էր…..
