Երևանյան` Հունիսի մեկյան տրամադրությունը այնքան էլ իդեալական չէր, իսկ երեխաները այնքան էլ շատ չէին քաղաքում...Իսկ ես` ամենամեծ երեխաս, երկար կանգնեցի ու խնդրեցի ծաղրածուից ինձ հասանելիք փուչիկը ու այդպես էլ չտվեց` թափ տալով գլուխը....և այստեղից ել սկսում է մարդկային մեծագույն դժբախտությունը.... հետո էլ սկսում են բողոքել ու ինքնասպանության մղել " ՈՒր է քո մեջ ապրող երեխան" ֆրազայով....և ես, որ նույնիսկ մանկական շնչով էի հագնվել, ստացա առաջին շնորհավորանքը մի երիտասարդ տղայից....և հասկացա, որ այդքան էլ կորած չէ մանկությունը, իսկ այս տոնը մինչև 80 տարեկան հաստատ նշելու եմ....և ծաղրածուակենդանի էակից չստանալով իմ փուչիկը` քայլերս գնացին Square One , որտեղ էլի նույն փտած , բայց և ուտելու համար մեռնող, ծխող, տնքացող մարմիններն էին, որ գերագույն էկստազ են ապրում անցորդներին նայելուց.գրողը տանի, ախր անաստված շոգ էր փողոցում....իսկ օրվա տրամաբանական ավարտը եղավ ՊԱՂՊԱՂԱԿԸ......
Հ.Գ. Իս այսօրվա օրը, գրողը տանի, այն օրերից էր, երբ չես հասկանում է, թե ինչ օր է.....անակնկալ կայունությունը կարճ ժամանակով չէր խանգարի......
ԻՍԿ ԱՄԱՌԸ ԻՆՁ ԵՏ ԲԵՐԵՑ ԲԼՈԳ...ուռաաաաաա~~~~!!!
No comments:
Post a Comment